Alicja w Krainie Czarów Alicja w krainie czarów to klasyczna powieść z pogranicza snu i jawy. Wydana w 1865 roku przez Lewis Carroll jest jedną z najpoczytniejszych dzieł literatury dziecięcej na świecie, które zostało przetłumaczone na ponad 25 języków. Książkę polubią nie tylko dzieci, ale również dorośli ponieważ magiczna podróż małej Alicji do fantastycznej krainy jest spełnieniem marzeń każdego dziecka. Akcja powieści opowiada o Alicji, która goniąc Białego Królika wpada do podziemnego tunelu, gdzie za pomocą magicznych ciasteczek zmieniających wzrost dostaje się do Krainy Czarów. W książce spotkamy dobrze wszystkim znane postacie Białego Królika, Zwariowanego Kapelusznika, Kota z Cheshire czy Królową Kier. Kategorie: Książki » Literatura piękna » Książki dla dzieci i młodzieży » Lektury szkolne » Lektury do szkoły podstawowej » Lektury do szkoły podstawowej klasa 4-6 Książki » Literatura piękna » Fantastyka » Bajki i baśnie Książki » Literatura piękna » Książki dla dzieci i młodzieży » Książki dla dzieci » Literatura zagraniczna dla dzieci » Literatura zagraniczna dla dzieci 7-13 lat Język wydania: hiszpański ISBN: 9788365646569 EAN: 9788365646569 Liczba stron: 218 Wymiary: Waga: Sposób dostarczenia produktu fizycznego Sposoby i terminy dostawy: Odbiór osobisty w księgarni PWN - dostawa do 3 dni robocze InPost Paczkomaty 24/7 - dostawa 1 dzień roboczy Kurier - dostawa do 2 dni roboczych Poczta Polska (kurier pocztowy oraz odbiór osobisty w Punktach Poczta, Żabka, Orlen, Ruch) - dostawa do 2 dni roboczych ORLEN Paczka - dostawa do 2 dni roboczych Ważne informacje o wysyłce: Nie wysyłamy paczek poza granice Polski. Dostawa do części Paczkomatów InPost oraz opcja odbioru osobistego w księgarniach PWN jest realizowana po uprzednim opłaceniu zamówienia kartą lub przelewem. Całkowity czas oczekiwania na paczkę = termin wysyłki + dostawa wybranym przewoźnikiem. Podane terminy dotyczą wyłącznie dni roboczych (od poniedziałku do piątku, z wyłączeniem dni wolnych od pracy).

16 sierpnia 2016 19 życiowych cytatów z Alicji w Krainie Czarów. Ostatnimi wieczorami pakujemy się w trójkę z B&B do łóżka i czytamy razem książki. Oczywiście wzruszam się w sekrecie niemożliwie, jak widzę moje dwie najcenniejsze głowy ledwo wystające zza książki. Tym bardziej, że sami ostatnio przypominają, że już czas na czytanie. Moją pierwszą ulubioną bajką z dzieciństwa był „Dziadek do orzechów”, przy którym też chlipałam, jasna sprawa. Ale najcenniejszymi do dzisiaj, ze względu na ilość mądrości życiowych, które świetnie zastępują poradniki dla dorosłych, pozostają „Mały Książę” i „Alicja w Krainie Czarów”. Tę drugą uwielbiam i powtórzyłam sobie jej lekturę kilka miesięcy temu. Jest cudowna, jedyna i za każdym razem odkrywam w niej coś nowego. Dzisiaj 19 cytatów z tej mądrej książki, do wykorzystania w życiu. *** O tym, żeby szanować czas, który mamy. A mamy nie za wiele: 1. – W tym właśnie sęk, że Czas nie znosi, aby go zabijano. Gdybyś była z nim w dobrych stosunkach, zrobiłby dla ciebie z twoim zegarem wszystko, czego byś chciała. 2. – Jak długo trwa wieczność? Czasami tylko sekundę – odparł Królik. *** O tym, że warto być sobą i nie naśladować innych: 3. – Po cóż – pomyślała – udawać dwie osoby na raz, kiedy ledwie wystarczy mnie na jedną, godną szacunku osobę? *** O tym, że warto iść pod prąd: 4. – A co to znaczy, że coś wypada? Gdyby ludzie się umówili, że wypada nosić twaróg na głowie, nosiłabyś? *** O tym, jak dyplomatycznie i elegancko wychodzić z kłopotów: 5. – Niestety nie mogę się wytłumaczyć, ponieważ teraz nie jestem sobą. *** O tym, że myślenie ma przyszłość i determinuje Twoje cele: 6. – Jeśli nie myślisz, to nic nie mów. 7. – No to mów, co myślisz. – Ja… ja myślę, to, co mówię, a to jest właściwie to samo, proszę pana. – Wcale nie. W ten sposób mogłabyś powiedzieć, że „widzę to, co jem” i „jem to, co widzę” mają to samo znaczenie. – Mogłabyś także powiedzieć – niespodziewanie odezwał się zaspanym głosem Suseł – że „oddycham, kiedy śpię” ma to samo znaczenie, co „śpię, kiedy oddycham”. *** O tym, jak prawidłowo czytać książki: 8. – Rozpocznij od początku… a później czytaj, póki nie dotrzesz do końca: wtedy przestań czytać. *** O tym, że warto być szalonym, a samo szaleństwo to pojęcie względne i zależy pod punktu widzenia: 9. – Jesteś szalony, brak ci piątej klepki, jesteś wariatem, ale tylko wariaci naprawdę coś są warci. 10. – Jeżeli nie ma w tym żadnego sensu (…), to tym lepiej, bo świat nie musi się biedzić nad tym, by go znaleźć. 11. – Nie jestem szalona. Moja rzeczywistość jest tylko inna od twojej. *** O tym, że dobre maniery są ponadczasowe i jak elegancko radzić sobie z ich brakiem u innych: 12. – Proszę, poczęstuj się winem- rzekł grzecznie Szarak Bez Piątej Klepki. Alicja spojrzała na stół i nie zauważyła na nim nic oprócz herbaty. – Nie widzę tu żadnego wina. – Bo go wcale tu nie ma. – Wobec tego częstowanie mnie winem nie było z pańskiej strony zbyt uprzejme. – Przysiadanie się tutaj bez zaproszenia również nie było zbyt uprzejme z twojej strony. *** O tym, jak perspektywa, z której widzisz pewne rzeczy, wpływa na Twój odbiór świata: 13. – Czy widzę kogoś na drodze? Nikogo – rzekła Alicja. – Ach, żebym ja miał taki wzrok – powiedział z żalem Król. – Nikogo! Na taką odległość! Ja przy takim świetle widzę tylko tych, co istnieją… *** O tym, jak wytłumaczyć dziecku powagę i znaczenie prezentu urodzinowego i wkopać się w prezenty codzienne: 14. – … No, ale widać wyraźnie, że przez trzysta sześćdziesiąt cztery dni w roku możesz dostawać prezenty bezurodzinowe. – Z pewnością. – I tylko jeden urodzinowy, wiesz? *** O tym, że bycie najszybszym nie zawsze znaczy być najlepszym: 15. – Tutaj, aby utrzymać się w tym samym miejscu (…), trzeba biec, ile sił. *** O tym, jak ważny jest w życiu cel: 16. – Czy nie mógłby mnie pan poinformować, którędy powinnam pójść? – To zależy w dużej mierze od tego, dokąd pragnęłabyś dojść – odparł Kot – Dziwak. – Właściwie wszystko mi jedno. – W takim razie wszystko jedno, którędy pójdziesz. – Chciałabym tylko dostać się dokądś – dodała Alicja w formie wyjaśnienia. – Ach, na pewno się tam dostaniesz, jeśli tylko będziesz szła dość długo. *** O tym, jak ważna jest wiara w siebie: 17. – To niemożliwe. – Tylko, jeśli ty w to uwierzysz. *** … i odpowiedni plan: 18. – Wszystko jest możliwe, trzeba tylko wiedzieć o sposobach. *** Oraz na koniec, jak odnaleźć mądrość i jak znaleźć rozwiązanie wszystkich trosk: 19. – Podążaj za białym królikiem. *** Czasem warto znowu za nim pobiec. Być znowu jak dziecko i w nic nie wątpić. Pozdrawiam grudniowo. Choć dzisiaj znowu jakby wiosna. Buziaki TAGS

Geneza Lewis Carroll jako wykładowca postrzegany był przez studentów za dość nieporadnego i w sumie nudnego nauczyciela. Mimo to potrafił znakomicie łączyć swe matematyczne zdolności z pisarstwem i pasją fotograficzną. Cechowała go też wybujała wyobraźnia, za pomocą której potrafił jak nikt inny rozbudzać dziecięce fantazje, które następnie dokładnie odtwarzał w swej twórczości. Chęć zrozumienia zasad matematyki i logiki skłaniała go do tworzenia zabawnych gier słownych, a także stosowania w swych utworach humoru językowego. Inspiracją do napisania „Alicji w Krainie Czarów” stała się podróż jaką odbył wraz ze swym wykładowcą oksfordzkiego kolegium Christ Church i wicerektorem Uniwersytetu Oksfordzkiego – Henrym Georgem Liddellem. Poznał wtedy jego córkę – Alice Liddell, która stała się potem pierwowzorem wymyślonej przez niego bohaterki jednej z jego najbardziej poczytnych książek. Alice miała dwie siostry – Lorine i Edith, które pozowały mu do wykonywanych zdjęć. W trakcie podróży z pannami Liddell, Carroll opowiadał im niezwykłe opowieści, które na prośbę małej Alice postanowił spisać. I tak po dziesięciu latach powstały utwory: „Alicja w Krainie Czarów” i „Po drugiej stronie lustra”. Po publikacji „Alicji” w 1865 r. Carroll został mocno skrytykowany przez czytelników. Zarzucano mu, że jego utwór jest nonsensowny i brakuje w nim realizmu. Uznano, że przeważa w nim nadmiar abstrakcji. Pozytywnie doceniono jedynie ilustracje Johna Tenniela, które do dziś nieodłącznie towarzyszą kolejnym wydaniom. Mimo tych krytycznych głosów pisarz zdecydował się w 1866 r. wydać kontynuację i zabrał się do pisania książki „Po drugiej stronie lustra”. W 1871 r., gdy ukazała się pierwsza część – „Alicja w Krainie Czarów” zyskała już głosy uznania czytelników. Doceniono zwłaszcza to, że Carrollowi udało się połączyć wyrafinowaną logikę z elementami satyry społecznej, a także czystej fantazji. Dzięki temu książkę uznano za klasyczną lekturę nie tylko dla dzieci. Tym razem krytycy docenili zwłaszcza talent, który spotkał się z przychylnymi opiniami wielu autorów i filozofów (w tym m. in. Jamesa Joyce’ a). W 1881 r. Carroll postanowił już poświęcić się wyłącznie pisarstwu. Publikował jeszcze wiersze i utwory dla dzieci, ale żadne z tych dzieł nie było w stanie przebić najsławniejszej z jego pozycji, jaką bez wątpienia była „Alicja w Krainie Czarów”. Czas i miejsce akcji Czas i miejsce akcji funkcjonują w powieści na dwóch płaszczyznach. Akcja realnych wydarzeń toczy się na angielskiej prowincji początku lat 60 – tych XIX w. Tytułowa Alicja spędza tu letnie popołudnie w towarzystwie swej siostry. Fantastyczne zdarzenia rozgrywają się natomiast w Krainie Czarów, do której prowadzi Królicza Nora. W Krainie tej bohaterka przenosi się co cudownego, rajskiego ogrodu, który zamieszkuje cała masa nierealnych stworzeń. Prawa czasu i logiki przestają tu mieć jakiekolwiek znaczenie. Czas jest pozbawiony zasad linearności – trudno więc go bliżej dookreślić. Tak naprawdę przygody bohaterki są wytworem jej wybujałej wyobraźni i krótkiej drzemki. Problematyka Autor przystępując do pisania „Alicji” starał się wykreować cudowny, bajkowy acz nierealny świat, w którym nie obowiązują żadne prawa fizyki i logiki. Chciał w ten sposób odtworzyć świat dziecięcych marzeń, snów i fantazji. Bohaterowie tego świata ukrywają się pod alegorycznymi postaciami zwierząt i groteskowych kreatur, tak jak jest to w przypadku chociażby karcianej pary królewskiej. W ten sposób wyraziście i ostro zarysowani bohaterowie doskonale współgrają z naiwnością i prostotą, jakie cechują świat dzieci. Jednocześnie autorowi udało się zminimalizować znaczenie zasad i konwenansów świata dorosłych. Za sprawą tej groteskowej kreacji autorowi w przemyślny sposób udało się obnażyć karykaturę swoich czasów, a także ośmieszyć i wytknąć jego pozoranctwo, bufonadę, sztuczność i małostkowość (za drobne przewinienia Królowa skazywała na ścięcie głowy). Alicja, którą cechuje odwaga i rozsądek, jako jedyna potrafi właściwie zareagować na rozgrywającą się na jej oczach maskaradę. Biorąc w obronę gwardzistę, naraża się wprawdzie na niebezpieczeństwo, ale z drugiej strony przyczynia się tym samym do zdemaskowania obłudy i fałszu, jakie zdominowały życie na królewskim dworze. Alicja nie boi się też odsłonić prawdy, że królewska para to tylko zwyczajne karty do gry. Powieść można odczytywać zatem w dwóch wymiarach – jako fantazyjną baśń dla dzieci, ale również jako alegorię świata dorosłych. Utwór stanowi też pochwałę dziecięcej wyobraźni i rozsądku, które uosabia postać rezolutnej, asertywnej i mądrej dziewczynki. Opisy bohaterów Alicja – siedmioletnia, rezolutna dziewczynka; główna bohaterka utworu. Alicja kieruje się w swym działaniu rozsądkiem – wierzy w prawa i zasady porządkujące świat. Jest współczująca i bardzo wrażliwa na krzywdę innych (pomoc gwardziście, której udziela mu z narażeniem własnego życia). Cechuje ją ogromna ciekawość świata (podąża za Białym Królikiem i wkracza do fantastycznej krainy, w której pełno przejść i korytarzy). Dziewczynka jest bardzo odważna i nie boi się nowych wyzwań. Wizyta w Krainie Czarów sprawia, że musi skonfrontować swe niewinne, dziecięce spojrzenie na świat z realiami i zasadami panującymi w świecie dorosłych. Bohaterka była życzliwie i przyjaźnie nastawiona do innych. Była ciepła i pełna optymizmu – nie zrażały ją trudności, jakie spotykała na swej drodze. Alicja została zaproszona na dziwny podwieczorek, gdzie wszyscy pili herbatę. Okazało się, że bohaterowie utknęli w czasie, co miało być karą za to, że kiedyś zabili czas. Odwagi bohaterki dowodzi też fakt, że była w stanie przeciwstawić się okrutnej i bezwzględnej Królowej Kier, a także wytknąć jej cały absurd i bezsensowność procesu. Z całą pewnością Alicję cechowała też wybujała wyobraźnia, bo to za jej sprawą przeniosła się do tak fantastycznej, baśniowej krainy. Biały Królik – zwierzę zamieszkujące w Krainie Czarów. Jest przewodnikiem Alicji, która za nim podąża i w końcu wpada do jego nory wypełnionej niezliczoną ilością korytarzy. Królik jest bardzo ważnym bohaterem powieści. Cechuje go bojaźliwość i jest wielkim tchórzem. Nerwowo spogląda na zegarek i nieustannie jest przestraszony. Ma też maniakalne przyzwyczajenia i potrafi być agresywny – cały czas poniża i wykorzystuje Billa. Manipuluje też innymi dla swoich korzyści. Podczas procesu jest heroldem. Biały Królik posiada cechy charakteru lorda Derby. Na końcu książki zachodzi w nim przemiana – podczas procesu potrafi zdobyć się na odwagę. Postać Białego Królika wyraźnie kontrastuje z odważną i rezolutną Alicją, co stanowi jednak istotny walor utworu. Królowa Kier – władczyni Krainy Czarów. Jest apodyktyczna i cały czas się awanturuje. Nigdy nie cofa swych decyzji. Królowa zarządza ścinanie głów nawet za najmniejsze przewinienia czy przejawy buntu. Chcąc nadal uchodzić za potężną, nieprzejednaną władczynię robi wszystko, by podwładni byli jej całkowicie posłuszni. Dlatego tym większym ciosem jest dla niej to, że mała dziewczynka była w stanie przeciwstawić się jej nakazom i wytknąć jej błędy. Król Kier – władca Krainy Czarów. Jest pantoflarzem całkowicie poddanym bezwzględnej Królowej. Ogólnie jest nie lubiany i nie potrafi walczyć o swoje racje. Brakuje mu odwagi i bezwzględności, dlatego wycofuje swe rozkazy. Król i Królowa Kier noszą w sobie rysy państwa Liddell. Kot – Dziwak z Cheshire – jest ważnym bohaterem utworu, ale nie ma rzeczywistego odpowiednika. Jest gadułą i wiecznie uśmiechniętym dowcipnisiem. Cechuje go indywidualizm i trzeźwe myślenie, które pozwalają mu formułować logiczne wnioski. W ten sposób wyjaśnia Alicji szaleństwo i niesamowitość Krainy Czarów. Kotu nie można było całkowicie ufać, bo potrafił być bardzo niebezpieczny. Umiał przepowiadać przyszłość i znał odpowiedzi na wiele zagadek. Za swój indywidualizm i odważne głoszenie swych poglądów zostaje w końcu ukarany przez ścięcie głowy. Księżna – brzydka i próżna kuzynka Królowej. Początkowo jest nieprzychylnie nastawiona do Alicji, ale później się to zmienia i staje się wobec niej czuła. W domu Księżnej przygotowywano rozmaite eliksiry. Pan Gąsienica – stworzenie zamieszkujące Krainę Czarów. Pali fajkę wodną i jest bardzo niemiły dla Alicji. Podsuwa jej pomysł eksperymentowania z różnymi częściami grzyba (na którym siedział), by mogła zmieniać swój rozmiar. Zwariowany kapelusznik – nieprzyjazny kapelusznik, który żyje w ciągłym czasie herbacianego spotkania. Razem z Marcowym Zającem ciągle spożywają podwieczorek. Cechuje go ekscentryczne zachowanie, a także wyszukane wypowiedzi. Cały czas się uśmiecha i dziwnie sią zachowuje. Pierwowzorem dla tego bohatera była najprawdopodobniej postać oxfordzkiego meblarza – Theophilusa Cartera. Szarak Bez Piątej Klepki – jest członkiem kompanii herbacianej (osób, które utknęły w czasie podczas spotkania na herbatę). Cieszy go frustracja i zmartwienia Alicji. Suseł – on również należy do kampanii herbacianej. Wspólnie ze Zwariowanym kapelusznikiem i Szarakiem Bez Piątej Klepki wciąż pije herbatę, będąc uwięzionym w czasie. Siedzi przy stole w półśnie. Smok – jest na usługach Królowej. Od razu zaprzyjaźnia się z Alicją i eskortuje ją do Niby - Żółwia. Niby–Żółw – jest przyjaźnie nastawiony do Alicji. Jest bardzo smutny i cechuje go sentymentalizm. Wciąż z rozrzewnieniem wspomina swą przeszłość. Alicji opowiada swą przerażającą historię. Niegdyś był prawdziwym żółwiem, ale któregoś dnia przemienił się w karykaturę żółwia połączonego z cielęciem. Choć żyje w lekki sposób, nigdy nie zapomniał o swej tragedii. Mysz – Alicja z nią jako pierwszą rozmawia zaraz po wkroczeniu do Krainy Czarów. Opowieść Alicji o swym kocie Jacku bardzo ją przeraża. Kiedy opowieść Myszy o prześladowaniu jej przez koty zostaje przerwana, ta urażona odchodzi. Gołąb Dodo – stworzenie z Krainy Czarów. Posługuje się wyszukanym językiem nie przystającym jednak do baśniowej rzeczywistości. Inne zwierzęta zarzucają mu, że nie rozumie znaczenia wypowiadanych słów. Gołąb zachęca pozostałe zwierzęta, by wzięły udział w wyścigu. Gołąb stanowi karykaturę samego Carrolla. Kaczor – do jego kreacji posłużyła postać wielebnego Duckwortha, na co wskazuje jego nazwisko. Bill Jaszczurka – jego pierwowzorem był Benjamin Disraeli – sławny polityk związany z lordem Derby. Biś był sługą Białego Królika. Podczas procesu pełni funkcję ławnika. W oczach innych zwierząt uchodzi za nieudolnego i niezaradnego głupca. Rozwiń więcej

Darmowe kolorowanki Alicja w Krainie Czarów do wydrukowania dla dzieci. Dla dzieci, które są fanami Alicji w Krainie Czarów, nasza kolekcja bezpłatnych kolorowanki do wydrukowania jest idealna. Te strony zawierają żywe, kolorowe obrazy Alicji, Białego Królika, Kota z Cheshire i innych popularnych postaci z tej historii.

Sklep Książki Dla dzieci Wiek 6-8 Literatura Alicja w Krainie Czarów (okładka twarda, Opis Opis Klasyka w fascynującej odsłonie! Książka Lewisa Carrolla jest jedną z najpoczytniejszych pozycji literatury dziecięcej na świecie: została przetłumaczona na ponad 25 języków. Bona przypomina przygody Alicji w zupełnie nowym tłumaczeniu prof. Elżbiety Tabakowskiej - która opatrzyła je posłowiem - oraz z ilustracjami niezastąpionej Tove Jansson. Opracowanie graficzne, wykonane pierwotnie w latach 60., zostanie zaprezentowane polskim czytelnikom po raz pierwszy. W wyniku tego niezwykłego połączenia tekstu i ilustracji powstało idealne na prezent, ekskluzywne wydanie. Dane szczegółowe Dane szczegółowe ID produktu: 1061863904 Tytuł: Alicja w Krainie Czarów Autor: Carroll Lewis Tłumaczenie: Tabakowska-Muskat Elżbieta Wydawnictwo: Wydawnictwo Bona Język wydania: polski Język oryginału: angielski Liczba stron: 112 Numer wydania: I Data premiery: 2012-11-14 Rok wydania: 2012 Forma: książka Indeks: 12000623 Recenzje Recenzje

Kliknij w ikonkę poniżej. Dotarłeś do labiryntu. Nagle zjawiają się żołnierze Czerwonej Królowej! Aby pomóc Alicji musisz szybko rozwiązać test! biały dużywysoka kolorowaładny. na zapod obokw. krzesło pieniądzeławka królikksiążka. Wskaż drzwi na których są umieszczone przymiotniki.

W Titanicu Jamesa Camerona jest jedna przepiękna scena, doskonale rymująca się z Alicją w Krainie Czarów. Wyraża ona krępujące poczucie stagnacji i wewnętrznego niepokoju. Na śniadaniu Rose siedzi przy stole z matką, która opowiada wystrojonym przyjaciółkom z pierwszej klasy o weselu swojej córki. O wysyłaniu zaproszeń, o tym, że na studia idzie się, by znaleźć męża – i Rose to zrobiła! – o poszukiwaniach sukni ślubnej, o bankiecie i karcie dań. Rose grzecznie siedzi na krześle obok, ale myślami ucieka gdzieś w dal. Wzrokiem przebiega po pozostałych stolikach i przy jednym z nich widzi uczoną manier kilkuletnią dziewczynkę (tak odegnij paluszek, pijąc z filiżanki, o tak rozłóż fartuszek, wyprostuj się, gdy siedzisz). Widzi samą siebie sprzed lat. Wtedy w Rose coś pęka. Zdaje sobie sobie sprawę, że od urodzenia żyje w klatce. Teraz zaczyna się w niej dusić. Rose już wie, że nigdy do tego świata nie pasowała. Prawdopodobnie każdy nieletni, wzorem Alicji, podążyłby do nory za białym królikiem w kamizelce. Ciekawość tego, co obce, bywa zbyt silna. Niejednego dorosłego zerwałyby też ze snu koszmary z Krainy Czarów. Magnetyczna siła Alicji w Krainie Czarów wypływa z kumulacji wizualnych dziwactw, narracyjnych paradoksów, niecodziennych form żywej i martwej natury. Interpretacyjna rozpiętość i możliwość wielokierunkowych odczytań dodają animacji Walta Disneya kolejnych podtekstów (wybaczcie, że w tym tekście skupię się tylko na jednym). Aż prosi się, by tę wizję nazwać narkotyczną… albo chociaż obłąkaną. Choć mogą to być określenia zbyt dużego kalibru dla perypetii wyśnionych przecież przez dziewczynkę w wieku szkolnym. Alicję zmorzył na łące sen. Warunki ku temu miała doskonałe. Delikatny wiosenny wiaterek, puszysta, zielona trawa okryta cieniem rzucanym przez masywne drzewo i praktycznie bezchmurne niebo. Nad głową śpiewają słowiki, a powietrze przesycone jest aromatem polnych kwiatów. Alicję uśpiła nudna lekcja historii prowadzona przez prywatną nauczycielkę. Tytułowa bohaterka to dziewczynka z dobrego, zamożnego domu. Jej przyszłość jest już zaplanowana, zapisana i zapłacona. Poczucie bezpieczeństwa, zapewne w tym wieku jeszcze nie do końca uświadomione, to dla niej codzienność. Wysoki standard życia i komfort nie są luksusem, ale przyzwyczajeniem. To życie ideał, życie jak w mydlanej bańce. Młoda Alicja oczywiście nie zdążyła jeszcze wystarczająco dużo dowiedzieć się o prawdziwym świecie. Podobne wpisy Epizodyczna, rwana narracja Alicji w Krainie Czarów może nie układać się w spójną historię, a ścieżka przez las, po której ostrożnie stąpa Alicja, nie jest wolna od ślepych uliczek – czasami też niknie zamiatana przez psa-miotłę. Kolejne wątki nie wynikają z siebie. Tworzą raczej mozaikowy obraz wszelakiego rodzaju osobliwości i tajemniczych lokacji. Jedynie pędzący w nieznanym kierunku królik łączy ze sobą kolejne miejsca: przypomina, że cały czas eksplorujemy to samo terytorium. Nie jesteśmy jednak po drugiej stronie lustra, ale w głowie Alicji. W tym absurdalnie groteskowym i zwodniczo wiarygodnym śnie reprezentacje otrzymały liczne lęki i jak dotąd niezwerbalizowana niechęć tytułowej postaci. Alicja bowiem będzie chciała wyjść z szeregu, uniknąć zaszufladkowania, żyć odważniej i na przekór konwenansom. Czego boi się Alicja? Doskwierają jej (i z wiekiem coraz bardziej doskwierać będą) rytuały arystokratycznej klasy, której jest reprezentantką. W śnie objawiają się otaczające ją na co dzień rekwizyty, miejsca i postaci – symbole ładu i luksusu. Przyjmują one jednak wyolbrzymioną, a miejscami groźną formę na zasadzie opozycji. Milusiński kotek z rzeczywistości to kot zdrajca we śnie; elitarny, elegancki krykiet to skorumpowana, sadystyczna “zabawa”; bajkowe królestwo staje się siedliskiem kłamstwa i totalitarnych rządów. Zaczyna się jednak od delikatnych symptomów: ozdobna, ale przypominająca loch sala po przejściu króliczej nory, akcesoria kobiecej toaletki, różowe obicia sypialni w domku królika, ptak mający zamiast brzucha złoconą klatkę dla… ptaków, zestawy do herbaty. Drobne impulsy później ewoluują w złożone wydarzenia. Tradycyjna angielska herbatka inscenizowana przez Zająca i Kapelusznika zmienia się w absurdalny, wycieńczający karnawał psot i wygłupów. Karty do gry (najpewniej w brydża) to uzbrojeni rycerze despotycznej królowej. Będąc osaczona, Alicja ucieka od wszystkiego, co tak naprawdę doskonale zna. W finale bohaterka trafia na królewski dwór. Wściekła władczyni bezzasadnie postawi ją przed sądem. Tam najpierw czeka ją egzekucja, dopiero później usłyszy wyrok. To już dla tytułowej bohaterki za wiele. Pozostaje jedynie ucieczka. W pierwszej kolejności tylko z niewinnego snu. Na poważniejsze kroki przyjdzie czas w nie tak dalekiej przyszłości. Dziewczynka ukrywa przed nami (i wciąż wstydliwie przed sobą) swoje prawdziwe ja. Na tę chwilę jest ono tłumione i niewyrażane faktycznie, ale powoli dochodzi do głosu. To nawet nie kwestia młodzieńczego buntu – od tego okresu dzieli Alicję jeszcze co najmniej kilka lat – ale zupełnie innych potrzeb i silnego charakteru. Bohaterka nie da się zamknąć w sztywnych społecznych ramach, z góry przypisanej dla niej roli elokwentnej panny z posagiem. Refleksem tych uczuć i wątpliwości jest wizja Alicji. Alicja w Krainie Czarów to nie hymn na cześć magicznej siły wyobraźni, ale podświadomy krzyk dziewczynki, zapowiadający, że w przyszłości będzie samodzielnie o sobie stanowić. Podobne wpisy Rose i Alicja to bohaterki bliźniacze, wywodzące się z podobnych środowisk i dręczone przez zbliżone wątpliwości (czy Alicja wyrosłaby na taką samą frustratkę jak Rose?). Obie przechodzą w swoich życiorysach – choć na różnych etapach rozwoju – przez momenty graniczne. Ustanawiające nową, ale tożsamą dla obu przypadków, hierarchię wartości. Bohaterkę Titanica na nowe tory wrzucił romans zakończony traumatycznym rozstaniem. Alicja nie musiała tak wiele poświęcić, ale otrzymała nie mniej cenną lekcję. Miała okazję poznać inną, prawdziwszą wersję samej siebie. W finale Alicja budzi się, na kolanach drzemie jej kotek, a sielska polanka wygląda tak samo jak przed podróżą po Krainie Czarów. Dziewczynka zrywa się na nogi. Szczęśliwie wraca do domu na kolację. Na pierwszy rzut oka nic się zmieniło. Alicja jest jednak bogatsza o jeden sen, wyzwalający sen.